Η ορμή της αδρεναλίνης που διαπερνούσε το σώμα της Κέιτι έκανε τα πάντα να μοιάζουν σουρεαλιστικά, θολώνοντας την ικανότητά της να αναγνωρίσει τη φωνή που φώναζε το όνομά της. Καθώς όμως κοίταξε προς την κατεύθυνση του ήχου, η διαύγεια χτύπησε – ήταν ο Πίτερ, που κατάφερε με κάποιο τρόπο να τη βρει ακριβώς τη στιγμή που τον χρειαζόταν περισσότερο.
Ωστόσο, η αγριόγατα, μη γνωρίζοντας τον Πίτερ, ενήργησε σύμφωνα με το ένστικτό της και άρχισε να τρέχει προς το μέρος του. Αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο αμέσως, η Κέιτι μπήκε γρήγορα μπροστά από τον Πίτερ, έτοιμη να τον προστατεύσει. Ως εκ θαύματος, η αγριόγατα σταμάτησε την επίθεσή της λίγο πριν τους φτάσει, αποφεύγοντας την τελευταία στιγμή την αντιπαράθεση.