Με μια αποφασιστικότητα που εξέπληξε ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό, η Κέιτι πήρε την απόφασή της. Θα οδηγούσε την αγριόγατα σε ένα κοντινό δωμάτιο, ελπίζοντας να περιορίσει την κατάσταση και να κερδίσει λίγο χρόνο για να σκεφτεί. Το σχέδιο, που σχηματίστηκε αυθόρμητα, λειτούργησε καλύτερα απ’ ό,τι τόλμησε να ελπίζει. Ο ήχος της πόρτας που έκλεισε πίσω τους ήταν απότομος, ένα οριστικό κλικ που έμοιαζε να σφραγίζει τη μοίρα τους μαζί σε αυτόν τον περιορισμένο χώρο. Ο αέρας έγινε πυκνός, φορτισμένος με μια προσμονή που βάρυνε βαριά στους ώμους της. “Τι γίνεται τώρα;”
Για μια σύντομη στιγμή επικράτησε σιωπή, μια απατηλή ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Στη συνέχεια, η ατμόσφαιρα άλλαξε αισθητά. Τα μάτια της αγριόγατας, που κάποτε ήταν γεμάτα με ένα είδος επιφυλακτικής κατανόησης, τώρα έλαμπαν με ένα άγριο, ατίθασο φως. Το σώμα του σκλήρυνε, οι μύες του συσπειρώνονταν σαν ελατήρια έτοιμα να εξαπολυθούν.