Τα μικρά πλάσματα κινούνταν στις σκιές, τα μάτια τους αντανακλούσαν το φως και δημιουργούσαν μια απόκοσμη λάμψη. Οι ήχοι της κίνησής τους, ένα απαλό θρόισμα, γέμιζαν τη σιωπή, κάνοντας τη σκηνή ακόμα πιο εκνευριστική. Ο Πίτερ συνέχισε, με τη φωνή του διανθισμένη με ανησυχία: “Θυμάσαι εκείνον που μου είπες στο νοσοκομείο Ήταν τραυματισμένο, σωστά Βλέποντας αυτούς εδώ, μπορεί να έχουν κι αυτοί πρόβλημα. Ίσως έπεσαν μέσα και δεν μπορούν να βγουν. Δεν μπορούμε απλά να τους αφήσουμε εδώ”
Η Κέιτι έγνεψε, με την απόφασή της να εδραιώνεται μέσα στην καρδιά της. Η ανάμνηση του τραυματισμένου πλάσματος στο νοσοκομείο πέρασε από το μυαλό της, με τα πονεμένα μάτια του να εκλιπαρούν για βοήθεια. “Έχεις δίκιο. Πρέπει να τα σώσουμε. Αν η αγριόγατα μας έφερε εδώ, πρέπει να είναι επειδή ήξερε ότι μπορούσαμε να βοηθήσουμε”