Όταν ο Λούκας τελείωσε, ο κ. Τόμσον έγειρε πίσω στην καρέκλα του και αναστέναξε. “Λούκας, καταλαβαίνω ότι ο εκφοβισμός είναι σκληρός. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι τα παιδιά μπορεί να γίνουν κακά όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό”, είπε, με τον τόνο του να είναι πιο απορριπτικός απ’ ό,τι περίμενε ο Λούκας. “Ίσως αν επικεντρωνόσουν στο να γυμναστείς, να μην σε ενοχλούσαν τόσο πολύ”
Η ανάλγητη συμπεριφορά του δασκάλου του έκανε τον Λούκας να συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο στο καβούκι του και τον έκανε να νιώθει ακόμα πιο μόνος. Αν του είχε απομείνει έστω και ένα ίχνος ελπίδας στην καρδιά του, τώρα σίγουρα είχε ματαιωθεί. Και για άλλη μια φορά ο Λούκας δεν βρήκε κανέναν άλλον να τον παρηγορήσει στη δυστυχία του, εκτός από τον μοναδικό του αληθινό σύντροφο – το φαγητό!