Η Άριελ κοίταξε προς τα εκεί, με μια αναλαμπή από κάτι δυσανάγνωστο να διατρέχει το πρόσωπό της. Μετά έσκυψε πιο κοντά στον Λούκας και είπε: “Ξέρεις κάτι, Λούκας Είσαι πολύ καλός. Αλλά πίστευες ειλικρινά ότι κάποιος σαν εμένα θα ενδιαφερόταν πραγματικά για κάποιον σαν εσένα;”
Τα λόγια της Άριελ τον χτύπησαν σαν γροθιά στο στομάχι. Το πρόσωπό του χλώμιασε καθώς του ήρθε η συνειδητοποίηση. Αυτό ήταν ένα σκληρό αστείο από την αρχή, μια φάρσα εις βάρος του. Το δωμάτιο φάνηκε να περιστρέφεται και τα γέλια των φίλων της έγιναν πιο δυνατά, αντηχώντας στα αυτιά του. Ο Λούκας ένιωσε τα μάτια του να καίνε από ακατάσχετα δάκρυα, η ταπείνωση τον κατέκλυζε κατά κύματα.