Καθώς ο ήλιος έδυε πάνω από το ναό, βάφοντας τον ουρανό σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και του χρυσού, ο Τομ στεκόταν στις πύλες του ναού, με τη Μίμι κουρνιασμένη κοντά του. Η αντίθεση μεταξύ της γαλήνιας ομορφιάς του ναού και του κινδύνου που είχε αποκαλύψει ήταν εντυπωσιακή.
Με την ασφάλεια της Μίμι εξασφαλισμένη, η καρδιά του Τομ φούσκωσε από ευγνωμοσύνη και χαρά. Θαύμασε την αλλαγή από τον έντονο φόβο που είχε βιώσει στη γαλήνια άνεση της επανένωσης με το αγαπημένο του κουτάβι.