Ωστόσο, η μοίρα του επιφύλασσε μια δραματική ανατροπή. Κάτω από την αδυσώπητη λάμψη του μεσημεριανού ήλιου, ο Τομ και η Μίμι πλησίασαν τις πύλες του αρχαίου ναού. Οι σφυγμοί του επιταχύνθηκαν καθώς κοίταζε με δέος τις ξεπερασμένες πέτρες, που υψώνονταν μεγαλοπρεπώς από τα βάθη της ζούγκλας.
Η Μίμι γουργούριζε ευτυχισμένη καθώς καθόταν στον ώμο του Τομ μέσα στο αρχαίο δάσος και τους ναούς. Κοίταζε ενθουσιασμένη κάθε ζώο που έβλεπε και πετούσε παιχνιδιάρικα από τον ένα ώμο στον άλλο. Ήταν φανερό ότι η Μίμι απολάμβανε απόλυτα την περιπέτειά της, κάθε στιγμή εξέπεμπε τη χαρά και τον ενθουσιασμό της.