Καθώς περνούσε το πρωί, ο Νέιθαν βρέθηκε να αράζει στο μπαρ του κρουαζιερόπλοιου, με μια πίνια κολάντα στο χέρι. Η ζεστασιά του ήλιου και η απαλή ταλάντωση του πλοίου τον νανούριζε σε μια σπάνια στιγμή χαλάρωσης.
Ακούμπησε στο κάγκελο, ατενίζοντας την απέραντη έκταση του ωκεανού, αφήνοντας το μυαλό του να παρασυρθεί καθώς ο ορίζοντας απλωνόταν ατελείωτα μπροστά του. Ήταν μια τέλεια στιγμή – μια στιγμή που φαινόταν σχεδόν πολύ γαλήνια για να είναι αληθινή.