Ο Ντέιβ κυριεύτηκε από ένα ξαφνικό και ανεξήγητο αίσθημα ανησυχίας καθώς στεκόταν εκεί στη μέση του δρόμου, με τον σκύλο του να τραβάει το λουρί και τον γερμανικό ποιμενικό να στέκεται ακίνητος, με τα μάτια του καρφωμένα στον αγωγό ομβρίων. Δεν μπορούσε να διώξει την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, και τον κατέλαβε μια ακατανίκητη επιθυμία να φύγει από τη σκηνή. Αλλά όσο κι αν προσπάθησε, ο σκύλος του αρνήθηκε να κουνηθεί, και ο Ντέιβ έμεινε να στέκεται εκεί, νιώθοντας αβοήθητος και μπερδεμένος.
Ο κόσμος γύρω από τον Ντέιβ άρχισε να θολώνει και να διαστρεβλώνεται και βρέθηκε να ζαλίζεται και να αποπροσανατολίζεται. Οι περιστρεφόμενες κινήσεις του τράβηξαν τα περίεργα βλέμματα των περαστικών ξένων, κάνοντάς τον να νιώθει εκτεθειμένος και ευάλωτος. Προσπαθώντας να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του, έστρεψε την προσοχή του στον ίδιο του τον σκύλο, ελπίζοντας να ξεφύγει από το παράξενο και ανησυχητικό σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά του. Με μια αποφασιστική προσπάθεια, τράβηξε τον σκύλο του μακριά από τον αγωγό ομβρίων και προσπάθησε να εγκαταλείψει την περιοχή όσο το δυνατόν γρηγορότερα.