Καθώς ο Ντέιβ εξιστορούσε στους αστυνομικούς τις προσπάθειές του να διασώσει όποιον ή ό,τι ήταν παγιδευμένο στον αγωγό ομβρίων, συνειδητοποίησε το μέγεθος του έργου που είχε μπροστά του. Παρά τις προσπάθειές του να σηκώσει το κάλυμμα, αυτό παρέμενε πεισματικά στη θέση του, φαινομενικά σφραγισμένο από χρόνια διάβρωσης. Απελπισμένος, προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ένα κοντινό μεταλλικό ραβδί ως μοχλό, αλλά ήταν εξίσου μάταιο. Οι υπόλοιποι θεατές, που είχαν διστάσει να τον πλησιάσουν πριν, είχαν τώρα συγκεντρωθεί γύρω του, με τις εκφράσεις τους να είναι ένα μείγμα περιέργειας και ανησυχίας.
Σταδιακά, ένα ολοένα και μεγαλύτερο πλήθος συγκεντρώθηκε γύρω από τον Ντέιβ, παρασυρμένο από τους απόκοσμους θορύβους που έβγαιναν από τον αγωγό ομβρίων. Καθώς η ομάδα διογκωνόταν, ο Ντέιβ ένιωσε μια αχτίδα ελπίδας ότι δεν ήταν ο μόνος που ένιωθε την ανάγκη να αναλάβει δράση. Μαζί θα μπορούσαν να εργαστούν για να απελευθερώσουν ό,τι ήταν παγιδευμένο εκεί κάτω και ίσως να δώσουν ένα τέλος στους ανησυχητικούς ήχους που ταλαιπωρούσαν τον δρόμο για τόσο καιρό.