Παρά τις επιφυλάξεις του ιδιοκτήτη της εταιρείας ρυμούλκησης σχετικά με την επέμβαση σε κρατική περιουσία, η αποφασιστικότητα του Ντέιβ παρέμεινε ακλόνητη. Δεν τον απασχολούσαν πλέον οι πιθανοί κίνδυνοι, καθώς ο μόνος του στόχος τώρα ήταν να αποκτήσει πρόσβαση στο σύστημα αποχέτευσης.
Ο Ντέιβ πάλευε με την κατάσταση για ώρες, προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να περάσει τον αμετακίνητο γερμανικό ποιμενικό. Είχε προσπαθήσει να τον φωνάξει, να τον δελεάσει με φαγητό, ακόμη και να προσπαθήσει να τον μετακινήσει σωματικά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο σκύλος παρέμενε στη θέση του, σιωπηλός και άγρυπνος. Η απογοήτευση του Ντέιβ άρχισε να κοχλάζει καθώς συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλες επιλογές. Δεν είχε την πολυτέλεια να σπαταλήσει άλλο χρόνο ή πόρους σε αυτό, ειδικά με την πρόσθετη πίεση των πιθανών νομικών συνεπειών. Και όμως, δεν μπορούσε να αφήσει την κατάσταση άλυτη. Καθώς κοιτούσε το σκυλί, το μυαλό του έτρεχε με ιδέες, αναζητώντας απεγνωσμένα μια λύση που δεν θα περιλάμβανε να βλάψει το ζώο ή να παραβιάσει οποιονδήποτε νόμο.