Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά και το μυαλό του θολωμένο από το φόβο, ο Ντέιβ έτρεξε μέσα στο λαβύρινθο των στριφογυριστών σωλήνων και του βρωμερού νερού. Σκόνταψε και σκόνταψε, αλλά ανάγκασε τον εαυτό του να συνεχίσει, οδηγούμενος από την αδυσώπητη καταδίωξη ενός αόρατου θηρευτή. Οι ήχοι των πατημάτων που πλατσούριζαν και της ασθμαίνουσας αναπνοής αντηχούσαν μέσα στις στενές σήραγγες, πλησιάζοντάς τον με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Οι σκέψεις του Ντέιβ κατακλύζονταν από μια και μόνη απελπισμένη επιθυμία: να ξεφύγει πριν να είναι πολύ αργά.
Με την αδρεναλίνη να κυλάει στις φλέβες του, ο Ντέιβ έτρεξε στις αμυδρά φωτισμένες σήραγγες, με τα μάτια του να σαρώνουν το σκοτεινό περιβάλλον για οποιοδήποτε σημάδι εξόδου. Κάθε του βήμα αντηχούσε στους τοίχους, ενισχύοντας τον αυξανόμενο φόβο του. Το αίσθημα αδυναμίας που τον έτρωγε επιδεινώθηκε όταν άκουσε κάτι να γλιστράει στις σκιές πίσω του και να πλησιάζει κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Ο Ντέιβ ήξερε ότι έπρεπε να συνεχίσει να κινείται, αλλά η συνειδητοποίηση ότι μπορεί να μην τα κατάφερνε να βγει ζωντανός του έφερε ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη.