Η αναμονή έμοιαζε ατελείωτη μέχρι να εμφανιστεί το τελευταίο μέλος της ομάδας αναζήτησης από τον αγωγό ομβρίων. Κρατούσε κάτι σφιχτά στα χέρια του, και ο Ντέιβ έσφιξε τα χέρια του για να δει τι ήταν. Η αίσθηση της προσμονής ήταν χειροπιαστή, καθώς η ομάδα είχε ξεκάθαρα ανακαλύψει κάτι σημαντικό στα βάθη του υπονόμου. Το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα, και ο Ντέιβ αναρωτήθηκε τι θα μπορούσε να είχε βρεθεί και να είχε προκαλέσει μια τέτοια αντίδραση.
Καθώς το χειροκρότημα έσβησε, ο Ντέιβ δεν μπορούσε παρά να νιώσει ένα μείγμα συναισθημάτων. Η ανακούφιση τον κατέκλυσε καθώς έβλεπε το πλήρωμα σώο και αβλαβές, αλλά δεν μπορούσε επίσης να διώξει το αίσθημα ενοχής που τον έτρωγε. Εξάλλου, ήταν δική του απόφαση να στείλει τον σκύλο στον αγωγό ομβρίων, και δεν μπορούσε να αποβάλει τη σκέψη ότι τους είχε βάλει όλους σε κίνδυνο. Παρά τις αμφιβολίες αυτές, ο Ντέιβ ήξερε ότι έπρεπε να επαινέσει το πλήρωμα για τη γενναιότητα και την ακλόνητη αφοσίωσή του στην έρευνα. Συμμετείχε στο χειροκρότημα, ευγνώμων για την επιμονή τους μπροστά στις αντιξοότητες.