Η Ζωή ανέπνεε βαριά, νιώθοντας ταυτόχρονα φοβισμένη και θυμωμένη. Κάθε ίχνος εμπιστοσύνης που είχε δείξει στην ιδέα ότι ο Ρεξ ήταν ένα καλά εκπαιδευμένο, ακίνδυνο κατοικίδιο ζώο είχε καταρρεύσει. Οι κραυγές της και η ξαφνική επιθετικότητα του Ρεξ μετέτρεψαν το ασφαλές, ιδιωτικό τους δωμάτιο σε ένα τρομακτικό μέρος. “Πρέπει να καλέσουμε τον Κόρεϊ”, απαίτησε η Ζωή, με τη φωνή της να τρέμει και την υστερία της να βάφει κάθε λέξη με έντονες πινελιές πανικού. “Πρέπει να επιστρέψει και να πάρει τον Ρεξ, τώρα!”.
Τα χέρια του Τζορτζ έτρεμαν και δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα της ξαφνικής επιθετικής συμπεριφοράς του Ρεξ. Ένιωσε ένα μείγμα φόβου και δυσπιστίας. Μπορούσε ακόμα να ακούσει την πανικόβλητη κραυγή της Ζωής καθώς προσπαθούσε να καλέσει τον Κόρεϊ, αλλά τότε η πραγματικότητα τον χτύπησε. Ένα αίσθημα βύθισης έπιασε το στομάχι του, καθώς θυμήθηκε τα λόγια του Κόρεϊ – θα ήταν εκτός κινητής τηλεφωνίας για λίγες μέρες. Ήταν μόνοι τους με τον Ρεξ, ένα κατοικίδιο που είχε μεταμορφωθεί σε έναν ξένο μέσα σε μια στιγμή.