Την ημέρα, ο Γουέιντ δίδασκε μαθηματικά στο λύκειο, καθοδηγώντας ανήσυχους εφήβους στις εξισώσεις. Μέχρι αργά το απόγευμα, επέστρεφε με κουνιστή ουρά και λαμπερά μάτια, έτοιμος για την κοινή τους απόδραση στο δάσος. Ήταν το δέσιμό τους με τη φύση, μια ανάπαυλα από τις απαιτήσεις της ζωής.
Κάθε βράδυ, οι δυο τους ξεκινούσαν για το δάσος, με τα βήματά τους να συγχρονίζονται σε μονοπάτια που πλαισιώνονταν από πεύκα. Το φιλτραρισμένο χρυσό φως χόρευε ανάμεσα στα κλαδιά, φωτίζοντας τα μαλακά βρύα και τα αγριολούλουδα. Μερικές φορές έβλεπαν ελάφια να τρέχουν μέσα από ξέφωτα ή γεράκια να κάνουν κύκλους πάνω από το κεφάλι τους.