Παραμερίζοντας τη δική του ανησυχία, ο Γουέιντ οδήγησε τον Μάιλο στη συνηθισμένη τους διαδρομή, παρακάμπτοντας την άκρη του δάσους. Ένα μωσαϊκό από αγριολούλουδα -μπλε, κίτρινα και μοβ- γέμιζε το μονοπάτι, με το απαλό άρωμά τους να αναμειγνύεται με το πεύκο.
Κανονικά, ο Γουέιντ έβρισκε παρηγοριά σε αυτά τα μικρά θαύματα: το απαλό θρόισμα των πετάλων στο αεράκι, ο τρόπος που το σούρουπο χρύσωνε κάθε πέταλο με το φως που έσβηνε. Απόψε, όμως, ακόμα και η λάμψη των λουλουδιών δεν τον ηρεμούσε καθόλου.