Δεν μπορούσε να διώξει το τσίμπημα της αίσθησης ότι δεν ήταν μόνοι τους, ότι τα φύλλα που ψιθύριζαν έκρυβαν κάτι περισσότερο από τα συνηθισμένα πλάσματα του δάσους. Η συμπεριφορά του Μάιλο τροφοδοτούσε αυτή την ανησυχία. Ο σκύλος συνήθως προπορευόταν με χαρούμενο σκοπό, μύριζε κορμούς και σταματούσε για ένα καθησυχαστικό χάδι, προτού ξαναφύγει.
Αλλά αυτό το βράδυ, τα αυτιά του ήταν διαρκώς σε εγρήγορση, περιστρεφόμενα στο παραμικρό κρότο ή θρόισμα. Η μύτη του έπεφτε πιο χαμηλά στο έδαφος και ο βηματισμός του γινόταν ανήσυχη περιπλάνηση. Ο Γουέιντ προσπάθησε να το απορρίψει -ίσως είχαν τρομάξει ένα ρακούν ή είχαν συναντήσει ένα κουνάβι.