Τότε, σε μια θολούρα κινήσεων, ο σκύλος όρμησε με εκρηκτική δύναμη. Το λουρί ξεκόλλησε από τη λαβή του Γουέιντ, και το βίαιο τράνταγμα τον έριξε μπροστά. Χτύπησε στο έδαφος, με τον πόνο να διαπερνά τις παλάμες του, καθώς αυτές χτυπούσαν το τραχύ χώμα.
Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, έπεσε στα γόνατα και φώναξε τον Μάιλο με μια φωνή που είχε ήδη ξεφτίσει. Όμως ο σκύλος είχε εξαφανιστεί, τον είχαν καταπιεί οι απειλητικές σκιές τόσο γρήγορα όσο και εκείνος. “Μάιλο!” φώναξε, βλέποντας τον σκύλο να εξαφανίζεται ανάμεσα στα δέντρα, αφήνοντας πίσω του το λουρί.