Κάθε φορά που ο Χένρι έμπαινε στο παλιό σπίτι, παρατηρούσε την παράξενη συμπεριφορά του σκύλου. Στεκόταν πάντα κοντά στην είσοδο, κοιτάζοντας επίμονα μια εν μέρει κρυμμένη γωνιά του σαλονιού. Στην αρχή, ο Χένρι το απέκρουσε ως άλλη μια περίεργη ιδιοτροπία του σκύλου.
Ωστόσο, όσο περισσότερο έμενε ο Χένρι στο σπίτι, τόσο περισσότερο άρχισε να τον ενοχλεί η συμπεριφορά του σκύλου. Δεν ήταν μόνο ότι ο σκύλος κοιτούσε συνέχεια επίμονα – ήταν και ο τρόπος που κοιτούσε, με μια εστίαση που έμοιαζε σχεδόν αφύσικη, σαν να φύλαγε ένα κρυμμένο μυστικό.
Τα μάτια του σκύλου έμοιαζαν να λάμπουν αχνά στο αμυδρό φως, αντανακλώντας τις σκιές που προσκολλούνταν στο δωμάτιο σαν βαρύ σάβανο. Όσο περισσότερο παρακολουθούσε ο Χένρι, τόσο περισσότερο ένιωθε μια βαθιά ανησυχία να τον καταλαμβάνει, που μεγάλωνε με κάθε επίσκεψη.