Ο σκύλος ήταν ήδη εκεί, καθισμένος σιωπηλά, με τα μάτια του καρφωμένα πάνω του με ένα βλέμμα που του προκάλεσε ανατριχίλα στη σπονδυλική στήλη. Δεν γαύγισε ούτε γρύλισε- απλώς τον παρακολουθούσε, με τα μάτια του έντονα και ανησυχητικά, σαν να τον εξέταζε, κρίνοντας κάθε του κίνηση.
Από εκείνη την πρώτη επίσκεψη, ο Χένρι δεν μπόρεσε να διώξει τη δυσφορία που τον κυρίευσε. Το ίδιο το σπίτι ένιωθε σχεδόν κακόβουλο, σαν να ήταν ζωντανό και να γνώριζε την παρουσία του. Κάθε τρίξιμο των παλιών ξύλινων σανίδων φαινόταν πιο δυνατό απ’ ό,τι θα έπρεπε, αντηχώντας μέσα στην ησυχία.