Το εσωτερικό του σπιτιού δεν βοηθούσε. Ήταν γεμάτο με παράξενα, ανησυχητικά αντικείμενα που μόνο βάθαιναν την ανησυχία του Χένρι. Ράφια γεμάτα παλιά, σκονισμένα βιβλία σε μια γλώσσα που δεν μπορούσε να διαβάσει, με τις σελίδες τους κιτρινισμένες και εύθραυστες από την ηλικία.
Περίεργα μπιχλιμπίδια – παράξενα γλυπτά, ξεθωριασμένες φωτογραφίες ανθρώπων που είχαν ξεχαστεί προ πολλού και παράξενα αντικείμενα που έμοιαζαν να ανήκουν σε μουσείο – ήταν διάσπαρτα σε όλα τα δωμάτια. Ένιωθε σαν κάτι -ή κάποιος- να τον παρακολουθούσε από τις σκοτεινές γωνιές του σπιτιού, κρυμμένος ακριβώς έξω από τα μάτια του.