Ακόμα και όταν άφησε το μπολ κάτω, ένιωσε μια ανατριχίλα, ειδικά από τη στιγμή που το βλέμμα του σκύλου δεν έφυγε ποτέ από τη σκιερή γωνιά, σαν να φύλαγε κάτι κρυμμένο. Κάθε φορά που ο Χένρι τον επισκεπτόταν, το συνεχές βλέμμα του σκύλου σε εκείνη τη σκοτεινή γωνιά τον έκανε να νιώθει πιο άβολα.
Η γωνία έμοιαζε να έχει μια απόκοσμη, μυστηριώδη ενέργεια, κάνοντας τον Χένρι να ανατριχιάζει. Το τάισμα του σκύλου έγινε γρήγορα ένα τεταμένο έργο, καθώς προσπαθούσε να μην κοιτάζει απευθείας τον σκύλο, ενοχλούμενος από την έντονη εστίασή του.