Ένα βράδυ, αφού παρατήρησε ότι ο σκύλος είχε παραμείνει προσηλωμένος στο ίδιο σημείο για πολύ περισσότερο χρόνο από ό,τι συνήθως, ο Χένρι αποφάσισε να το ερευνήσει περαιτέρω. Το σπίτι έμοιαζε πάντα λίγο παλιομοδίτικο, αλλά τώρα, με τον αέρα της μυστικότητας και την αλλόκοτη εμμονή του σκύλου, έμοιαζε περισσότερο με σκηνικό από γοτθικό μυθιστόρημα παρά με τυπικό προαστιακό σπίτι.
Καθώς ο Χένρι πλησίαζε τη γωνία όπου κοιτούσε ο σκύλος, είδε ότι η ταπετσαρία είχε ξεθωριάσει και ξεφλουδίσει. Πέρασε με τα δάχτυλά του πάνω από την επιφάνειά της, νιώθοντας τις θρυμματισμένες άκρες κάτω από το άγγιγμά του.