Το χέρι του γέρου έτρεμε καθώς χάιδευε απαλά το ματ τρίχωμα του λύκου. Ο λύκος, αν και αδύναμος, κοίταξε με μια αναλαμπή αναγνώρισης, ένα αμυδρό σημάδι του άγριου πνεύματος που παρέμενε ακόμα μέσα του. “Αλλά αυτό δεν είναι σωστό”, απάντησε ο Χένρι, προσπαθώντας να κρατήσει τη φωνή του σταθερή.
“Είναι ένα άγριο ζώο. Δεν μπορείς να την κρατάς έτσι, κρυμμένη. Είναι επικίνδυνο και για τους δυο σας” Οι ώμοι του κ. Κάρλτον λύγισαν κάτω από το βάρος των λόγων του Χένρι. “Το ξέρω”, ψιθύρισε, με τη φωνή του να πνίγεται από τη συγκίνηση.