Μια ιδιαίτερα τολμηρή παρέα αποφάσισε να χτυπήσει την πόρτα του ένα ψυχρό βράδυ του Οκτωβρίου, με τα γέλια και τον τσαμπουκά τους να σβήνουν γρήγορα όταν η πόρτα άνοιξε. Τους υποδέχτηκαν με μια απότομη επίπληξη, καθώς το αυστηρό πρόσωπο του κ. Κάρλτον αναδύθηκε σαν φάντασμα στο αμυδρό φως του διαδρόμου.
Άλλοι υπέθεσαν ότι ήταν απλώς ένας πικρόχολος γέρος που είχε ξεπεράσει όλους τους φίλους και την οικογένειά του, και ότι η απομόνωσή του ήταν μια αυτοεπιβαλλόμενη τιμωρία για κάποιο άγνωστο παράπτωμα.