Ο Τζέικομπ καθόταν άκαμπτος στην αίθουσα αναμονής του αστυνομικού τμήματος, τα δάχτυλά του χτυπούσαν ανήσυχα στο σημειωματάριό του. Τα λεπτά διαρκούσαν αφόρητα, ο αέρας ήταν πυκνός από τη δυσοσμία του παλιού καφέ και της αδιαφορίας. Περίμενε πάνω από μισή ώρα, βλέποντας τους αστυνομικούς να τον προσπερνούν σαν να ήταν αόρατος. Κανείς δεν νοιαζόταν. Κανείς δεν τον πίστευε.
Τρίζοντας τα δόντια του, σηκώθηκε και περπάτησε προς τη ρεσεψιόν. “Γεια σας”, είπε, προσπαθώντας να κρατήσει την απογοήτευση μακριά από τη φωνή του. “Μπορείτε να ακούσετε τι έχω να σας πω Απλά γράψτε την αναφορά μου” Ο σφυγμός του χτυπούσε δυνατά στα αυτιά του, αλλά ανάγκασε τον εαυτό του να παραμείνει ψύχραιμος.