Τότε βρήκε το κουφάρι. Δεν επρόκειτο για τα υπολείμματα ενός ζώου που έφαγε κάποιο αρπακτικό – ο Τζέικομπ είχε δει αρκετά στη φύση για να το αναγνωρίσει αυτό. Οι πληγές ήταν πολύ ακριβείς, αφύσικες. Το πτώμα είχε εγκαταλειφθεί, δεν είχε καταναλωθεί. Μια ανατριχίλα ανέβηκε στη σπονδυλική του στήλη. Κάτι σκοτεινό συνέβαινε στο δάσος.
Η τελική επιβεβαίωση ήρθε όταν άκουσε τον ήχο. Ένας οξύς, αγωνιώδης θρήνος έκοψε τα δέντρα κατά τη διάρκεια ενός από τα πρωινά του τρεξίματα. Δεν φαινόταν καθόλου φυσικό. Ήταν απελπισμένος, πονεμένος. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά καθώς ακολουθούσε τον ήχο, αλλά μέχρι να φτάσει, είχε επικρατήσει σιωπή.