Ο Τζέικομπ είχε πάει κατευθείαν στους δασοφύλακες, εξιστορώντας τα πάντα – τη σπασμένη κάμερα, το κουφάρι, τους παράξενους θορύβους. Περίμενε ανησυχία, επείγουσα ανάγκη. Αντ’ αυτού, τον απέρριψαν. “Πιθανόν ένας περαστικός κυνηγός”, είχε πει ένας από αυτούς. Ένας άλλος γέλασε: “Περνάς πολύ χρόνο στο δάσος, Τζέικομπ”
Τώρα, καθώς περνούσε μπροστά από τα πανύψηλα δέντρα, η απογοήτευση σιγόβραζε κάτω από το δέρμα του. Ήξερε τι είχε δει. Ήξερε τα σημάδια. Αν κανείς άλλος δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, τότε δεν είχε άλλη επιλογή – θα επέστρεφε στο δάσος. Και αυτή τη φορά, δεν θα έφευγε χωρίς αποδείξεις.