“Η χαρά της συγχώρεσης δεν διδάσκεται και δεν πρέπει να κατηγορούμε κανέναν όταν δεν υπάρχει λόγος να κατηγορήσουμε κανέναν. Ειδικά όταν δεν μπορούμε να καταλάβουμε από πού προέρχεται κάποιος. Και στη μητέρα μου, η οποία βρίσκεται σήμερα σε αυτή την πτήση, θα ήθελα να πω ότι την αγαπώ και ότι την έχω συγχωρήσει πριν από πολλά χρόνια. Είναι ένας καλός άνθρωπος και της αξίζει σεβασμός”
Αφού άκουσαν την ομιλία του πιλότου, οι επιβάτες χειροκροτούν όρθιοι. Είναι πανευτυχείς που όλα πήγαν τόσο καλά. Όταν η πτήση τελείωσε, η κυρία Γουίλσον μπόρεσε να κρατήσει τον γιο της στην αγκαλιά της για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Με δάκρυα χαράς, ο Κέβιν της παρέδωσε το χρυσό οικογενειακό κειμήλιο που κρατούσε τόσο καιρό. Ο άνδρας είχε πάντα την οικογένειά του στην καρδιά του και έκλαιγε σαν παιδί, μη μπορώντας να ελέγξει τα συναισθήματά του. Περίμενε όλη του τη ζωή γι’ αυτό.