Εκείνο το βράδυ, η Βερόνικα πλησίασε ξανά τον Τζέιμς, με τη φωνή της χαμηλή και γεμάτη ανησυχία. “Κάτι δεν πάει καλά”, μουρμούρισε, σφίγγοντας τα χέρια της σαν να προστατεύεται από τις σκέψεις της. Αλλά ο Τζέιμς της χάρισε μόνο ένα απορριπτικό χαμόγελο. “Ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε παράξενα κοντά μου”
Και δεν είχε άδικο – όποτε ο Τζέιμς φρόντιζε την Έστερ, εκείνη συμπεριφερόταν άψογα. Ήταν γλυκιά και τρυφερή, τον έλουζε με φιλιά, κουλουριαζόταν στην αγκαλιά του σαν την τέλεια κόρη της εικόνας. Εκείνες τις στιγμές, ο Τζέιμς δεν έβλεπε κανέναν λόγο να αμφισβητήσει τη συμπεριφορά της.