Η Κιάρα άνοιξε αργά το κουτί, με το φως να πέφτει στο σμαράγδι που βρισκόταν στο κέντρο του αντικέ σετ. Το δαχτυλίδι ήταν πανέμορφο, το είδος του κομματιού που κάποτε έμοιαζε με υπόσχεση, με σύμβολο του μέλλοντός τους. Τώρα, ένιωθε σαν μια σκληρή υπενθύμιση όλων όσων είχε αναγκαστεί να αφήσει πίσω της.
Έκλεισε το κουτί, με την αναπνοή της να είναι ασταθής. Ήταν καιρός να ξεφορτωθεί το παρελθόν. Το δαχτυλίδι, την πόλη, τη δουλειά, τα πάντα. Δεν χρειαζόταν τίποτα από αυτά πια. Με έναν βαθύ αναστεναγμό, η Κιάρα πήρε την απόφασή της. Θα πουλούσε το δαχτυλίδι. Είχε σταματήσει να κρατάει αυτό που δεν την εξυπηρετούσε πια. Ήταν καιρός να προχωρήσει, μια για πάντα.