Καθώς περίμενε, η Κιάρα άφησε το μυαλό της να περιπλανηθεί. Άρχισε να υπολογίζει τις δυνατότητες: να εξοφλήσει τους λογαριασμούς της, να αναβαθμίσει τη φθαρμένη βαλίτσα της, ακόμα και να κάνει στον εαυτό της μια μικρή άδεια. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, αισθάνθηκε μια δόση αισιοδοξίας. Αυτό το δαχτυλίδι, σύμβολο του σπαραγμού της καρδιάς της, θα μπορούσε πραγματικά να της φέρει κάτι καλό.
Τα λεπτά παρατάθηκαν σε κάτι που έμοιαζε με αιωνιότητα. Όταν επέστρεψε ο κ. Χέρμαν, το πρόσωπό του ήταν γεμάτο ανησυχία. “Δεσποινίς, έχω μερικές ερωτήσεις”, άρχισε, με τη φωνή του τώρα πιο βαριά. “Πού βρήκατε αυτό το δαχτυλίδι;” Ο τόνος του ήταν εκνευριστικός και η φούσκα ελπίδας που είχε σπάσει η Κιάρα έσκασε αμέσως.