Κάτι μέσα της έσπασε. “Είσαι ένα τέρας, Πίτερ”, είπε. “Θέλω διαζύγιο!” Οι λέξεις ξέσπασαν από μέσα της σαν φράγμα που έσπασε, ωμές και οργισμένες. Αλλά μόλις βγήκαν από τα χείλη της, η λύπη την διαπέρασε. Δεν το εννοούσε – όχι εντελώς. Ήθελε να τον πληγώσει, αλλά όχι έτσι.
Ο Πίτερ δεν κουνήθηκε. Τα μάτια του, ψυχρά και χωρίς συναισθήματα, συνάντησαν τα δικά της. “Εντάξει”, είπε, με τη φωνή του τρομακτικά ήρεμη. “Ας το κάνουμε αυτό” Η Σίντι ένιωσε τον αέρα να φεύγει από τα πνευμόνια της. Δεν υπήρξε καμία διαμαρτυρία, καμία έκκληση, κανένα σημάδι του άντρα που νόμιζε ότι την αγαπούσε. Μόνο αποστασιοποιημένη αποδοχή, σαν να μην σήμαινε τίποτα.