Το απόγευμα έφτασαν τα χαρτιά, που της παραδόθηκαν σε έναν παρθένο φάκελο, σαν το νομικό έγγραφο μέσα να μην είχε μόλις εξαφανίσει τον κόσμο της. Η Σίντι τα διάβασε αργά, με τα χέρια της να τρέμουν. Η έπαυλη, η Πόρσε, οι αποταμιεύσεις – ο Πίτερ τα κρατούσε όλα. Εκείνη δεν είχε μείνει με τίποτα άλλο παρά με τα ρούχα που φορούσε στην πλάτη της.
Ήθελε να ουρλιάξει, να παλέψει, να τον σύρει στο δικαστήριο και να εκθέσει τη σκληρότητά του. Αλλά η Σίντι ήξερε καλύτερα. Ο Πίτερ μπορούσε να πληρώσει τους καλύτερους δικηγόρους που μπορούσαν να αγοράσουν τα χρήματα. Θα τη συνέτριβε σε μια νομική μάχη χωρίς να ανοιγοκλείσει τα μάτια. Η ανισορροπία δυνάμεων ήταν ασφυκτική και η Σίντι ένιωθε σαν πιόνι σε ένα παιχνίδι που δεν μπορούσε να κερδίσει.