Η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν κρύα, αποστειρωμένη και βαριά από την ένταση. Καθώς ο δικαστής απαρίθμησε τους όρους του διαζυγίου, ο Πίτερ έγειρε προς τα πίσω, χαμογελώντας με ικανοποίηση. Κάθε όρος που διάβαζε ο δικαστής έμοιαζε με σκόπιμη προσβολή, παγιώνοντας τη θέση της Σίντι ως η χαμένη στην αφήγηση του Πίτερ. Η έπαυλη, του Πίτερ. Το αυτοκίνητο, του Πίτερ. Οι επενδύσεις, του Πίτερ.
Και τέλος, “Στην κυρία Σίντι, το διαμαντένιο κολιέ που της χάρισε η οικογένεια του κ. Πίτερ” Ο Πίτερ κάθισε πίσω, καμαρώνοντας, με τον δικηγόρο του να γνέφει επιδοκιμαστικά. Όταν ο δικαστής τελείωσε την ανάγνωση, κοίταξε το ζευγάρι. “Συμφωνούν και τα δύο μέρη με αυτούς τους όρους;” Ο Πίτερ ισιώθηκε στην καρέκλα του, χαμογελώντας σαν άνθρωπος που μόλις είχε κερδίσει το λαχείο.