Ένα βράδυ, καθώς η Σίντι καθόταν στο γραφείο της, περιτριγυρισμένη από αρχεία και σημειώσεις, χτύπησε το τηλέφωνό της. Απάντησε χωρίς δισταγμό. “Απολαμβάνεις το νέο σου διαμέρισμα;” Η φωνή του Πίτερ έβγαζε σαρκασμό. Η Σίντι μπορούσε σχεδόν να ακούσει το χαμόγελο στον τόνο του, να τον φαντάζεται να αράζει στο μεγάλο αρχοντικό του, απολαμβάνοντας την ψεύτικη νίκη του.
Η Σίντι χαμογέλασε στον εαυτό της, ατάραχη. “Είμαι πολύ ευχαριστημένη”, απάντησε, με τη φωνή της φωτεινή και κοφτερή, με κάθε λέξη να είναι ένα διακριτικό τσίμπημα. Ο Πίτερ, αγνοώντας την ήρεμη δύναμή της, γέλασε απορριπτικά. “Μπράβο σου”, είπε, περιμένοντας σαφώς να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της κοροϊδίας του.