Ο Πίτερ λάτρευε να φιλοξενεί την οικογένειά του στην εκτεταμένη έπαυλή τους. Τα βράδια ήταν γεμάτα γέλιο -το γέλιο της οικογένειάς του- ενώ η Σίντι καθόταν στις άκρες των συζητήσεων, αόρατη. Αλλά όταν η Σίντι ζητούσε να καλέσει τους γονείς της για δείπνο, ο Πίτερ είχε πάντα μια δικαιολογία. “Όχι αυτό το Σαββατοκύριακο”, ή ακόμα χειρότερα, “Δεν θα ένιωθαν άνετα εδώ”
Η απόρριψη έβγαζε μάτι. Οι γονείς της Σίντι, ταπεινοί και ευγενικοί, δεν είχαν καμία σχέση με την ελιτίστικη οικογένεια του Πίτερ. Ωστόσο, ο Πίτερ δεν μπορούσε να τους χαρίσει ούτε ένα βράδυ. Η Σίντι άρχισε να αναρωτιέται: την αγαπούσε ο Πίτερ ή μόνο την ιδέα της Οι πράξεις του μιλούσαν πιο δυνατά από κάθε υπόσχεση που είχε δώσει ποτέ.