Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια μιας ακόμη εκδήλωσης για την οικογένεια του Πίτερ, η Σίντι κάθισε στη γωνία του πλούσιου σαλονιού τους και παρακολουθούσε τον Πίτερ να διασκεδάζει τους καλεσμένους του. Συνειδητοποίησε κάτι που τη σταμάτησε: Ο Πίτερ δεν αγνοούσε απλώς τον πόνο της – ζούσε από τη σιωπή της. Ήταν ένας αντικαταστάτης, τίποτα περισσότερο.
Η αλήθεια ξετυλίχθηκε αργά, σαν μια κλωστή που τραβήχτηκε από ένα σφιχτοδεμένο ταπισερί. Η αγάπη του Πίτερ ήταν υπό όρους. Λάτρευε τον πλούτο, το κύρος και τον έλεγχο. Η ενσυναίσθηση, η καλοσύνη, ήταν ξένες έννοιες γι’ αυτόν. Η ζεστασιά και η ανθρωπιά της Σίντι δεν είχαν θέση στη σχολαστικά επιμελημένη ζωή του.