Ο Πίτερ έγειρε πίσω στην καρέκλα του, ανακατεύοντας το κρασί του. “Μπορούν να μείνουν σε ένα ξενοδοχείο”, είπε αδιάφορα, σαν να συζητούσε για τον καιρό. Η Σίντι ανοιγόκλεισε τα μάτια, σίγουρη ότι είχε ακούσει λάθος. “Τι;” ρώτησε, με τη φωνή της να ξεπερνάει ελάχιστα τον ψίθυρο. “Γιατί δεν μπορούν να μείνουν εδώ Έχουμε το χώρο”
Ο τόνος του σκληρύνθηκε. “Σίντι, δεν κάνουμε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Θα πληρώσω εγώ για το ξενοδοχείο – είναι καλύτερο για όλους” Οι λέξεις την χτύπησαν σαν χαστούκι. Ο πατέρας της πάλευε για τη ζωή του, και η αδιαφορία του Πίτερ για τη δύσκολη θέση των γονιών της έμοιαζε με προδοσία τόσο βαθιά που της άφησε την ανάσα.