Τα αυτιά της αγελάδας τεντώθηκαν στη γνώριμη φωνή. Σήκωσε το κεφάλι της και συνάντησε το βλέμμα του. Εκείνα τα γεμάτα ψυχή καστανά μάτια που ήξερε τόσο καλά δεν άφηναν καμία αμφιβολία – ήταν η Ντέιζι. Μετά από τόσους μήνες, η αγαπημένη του σύντροφος είχε επιστρέψει.
Αντί όμως να τρέξει να τον χαιρετήσει, παρέμεινε καθηλωμένη στη θέση της, κοιτάζοντας τον Μπιλ με επιφυλακτικά μάτια. Απορημένος από την περίεργη συμπεριφορά της, έκανε ένα προσεκτικό βήμα μπροστά. “Δεν πειράζει, κορίτσι μου, εγώ είμαι.”