Καθώς στεκόταν αβοήθητος, ο Μπιλ αποφάσισε να καλέσει την τοπική ομάδα διάσωσης ζώων, προσευχόμενος ότι θα μπορούσαν να επέμβουν γρήγορα. Ωστόσο, χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι ήλπιζε, και κάθε στιγμή που περνούσε ήταν πολύτιμη. Μπορούσε να δει το πλάσμα να εξασθενεί όλο και περισσότερο, η ζωτική του δύναμη να εξαντλείται κάθε λεπτό που περνούσε. Προσπάθησε να το πείσει να φάει κάτι, προσφέροντάς του κομμάτια τροφής στο τεντωμένο χέρι του, αλλά εκείνο αρνιόταν να φάει. Ορκίστηκε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να το σώσει, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα έθετε σε κίνδυνο τη δική του ασφάλεια.
Οι ώρες έμοιαζαν με μέρες καθώς ο Μπιλ προσπαθούσε να βοηθήσει το πλάσμα. Είχε αρχίσει να χάνει την ελπίδα του, σκεπτόμενος ότι μπορεί να μην ήταν σε θέση να το σώσει. Αλλά τότε κάτι άλλαξε. Το πλάσμα κατάφερε να σηκωθεί. Ήταν τρεμάμενο και ασταθές, αλλά στεκόταν στα πόδια του. Αυτό έδωσε στον Μπιλ λίγη ελπίδα και ήξερε ότι έπρεπε να δράσει γρήγορα.