Η Νάταλι αγκομαχούσε, νιώθοντας την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε στο τέλος του διαδρόμου του αεροπλάνου. Επαναλαμβάνοντας “Όχι, όχι, όχι”, προσπάθησε να το αρνηθεί. Η κατάσταση φαινόταν αδύνατη, αλλά ήταν εκεί, ακριβώς μπροστά της, προκαλώντας την αίσθηση της πραγματικότητάς της.
Κοίταξε ξανά τα γνώριμα καστανά μάτια του άντρα, νιώθοντας μουδιασμένη. Δεν μπορούσε να είναι αυτός, κι όμως η ομοιότητα ήταν αλλόκοτη. Ήθελε να ουρλιάξει, αλλά το σοκ συγκράτησε τη φωνή της. Το μυαλό της πάλευε να αποδεχτεί το θέαμα, τα μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω του με δυσπιστία.
Ο άντρας αγνοούσε την αναταραχή που επικρατούσε στο μυαλό της Νάταλι. Έκανε σαν να ήταν όλα εντάξει, πακετάροντας την τσάντα του με χαλαρό ρυθμό. Μελετώντας το πρόσωπο και τα χέρια του, η Νάταλι ήταν σίγουρη ότι ήταν ο πατέρας της. Αλλά ήταν όντως αυτός Η ιδέα αυτή έφερε τα πάνω κάτω στον κόσμο της, αφήνοντάς την μόνο με ερωτήματα..