Τα μάτια της Νάταλι άρχισαν να δακρύζουν καθώς τον κοιτούσε, παγωμένη στη θέση της. Ξαφνικά, ένιωσε ένα σταθερό χέρι στον ώμο της. Ήταν η συνάδελφός της, η Κασσάνδρα. “Παρακαλώ δεχτείτε τη συγγνώμη μου εκ μέρους του συναδέλφου μου”, είπε, “θα το καθαρίσω αμέσως” Χαμογέλασε στον άντρα και έριξε στη Νάταλι ένα αυστηρό βλέμμα.
Βγαίνοντας επιτέλους από την παγωμένη της κατάσταση, η Νάταλι συνειδητοποίησε το περιβάλλον της – τους ανθρώπους που την κοιτούσαν επίμονα, τη συνάδελφό της Κασσάνδρα που έδειχνε ελαφρώς θυμωμένη και τον χυμένο καφέ παντού. Ένιωσε αμήχανη, μπερδεμένη και πληγωμένη, μια δίνη συναισθημάτων που την κατακλύζει. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι έπρεπε να φύγει από εκεί.