Ο Γουίνστον ήταν πάντα μανιώδης δύτης, βρίσκοντας παρηγοριά κάτω από τα κύματα. Ο ωκεανός ήταν το δεύτερο σπίτι του, ένα μέρος όπου ένιωθε πιο ζωντανός. Πριν από ένα χρόνο, είχε ξεκινήσει ένα καταδυτικό ταξίδι για να εξερευνήσει έναν απομακρυσμένο ύφαλο, για τον οποίο μιλούσε με ενθουσιασμό για εβδομάδες. Αλλά δεν επέστρεψε ποτέ. Ένα ξαφνικό υποβρύχιο ρεύμα, υπέθεσαν οι αρχές, τον είχε τραβήξει στα βάθη, και παρά τις πολυήμερες έρευνες, το πτώμα του δεν βρέθηκε ποτέ.
Η απώλειά του κατέστρεψε τη Νάταλι με τρόπο που δεν είχε φανταστεί ποτέ. Η αβεβαιότητα της μοίρας του την καταδίωκε – η άγνοια, η απουσία κλεισίματος. Κρατιόταν από την ελπίδα, πιστεύοντας ότι αν έψαχναν λίγο ακόμα, θα τον έβρισκαν. Πάλεψε με νύχια και με δόντια για να συνεχίσει την αναζήτηση, πιέζοντας τις αρχές, προσλαμβάνοντας ιδιώτες δύτες, αρνούμενη να δεχτεί ότι είχε πραγματικά χαθεί.