“Θεέ μου”, ξεφούρνισε, καλύπτοντας το στόμα της από το σοκ. “Αυτός ο άντρας μοιάζει ακριβώς με τον πατέρα σου. Πώς είναι δυνατόν;” “Αυτό σκέφτομαι κι εγώ”, απάντησε η Νάταλι, αναρωτώμενη σιωπηλά ποιος ήταν ο άντρας που έμοιαζε στον πατέρα της.
Η ανακούφιση κατέκλυσε τη Νάταλι, καθώς η έκφραση της Κασσάνδρας επιβεβαίωσε την αναγνώρισή της για την αλλόκοτη ομοιότητα- το είχε παρατηρήσει κι εκείνη. Δεν ήταν μόνο η φαντασία της- αυτός ο άντρας έμοιαζε πραγματικά με τον μακαρίτη τον πατέρα της. Αλλά η πραγματικότητα παρέμενε ότι δεν μπορούσε να είναι ο πατέρας της. Ή μήπως θα μπορούσε Κι αν είχε χάσει τις αναμνήσεις του και γι’ αυτό δεν μπορούσε πια να αναγνωρίσει τη Νάταλι;