Κι όμως, εκείνος καθόταν εδώ, ούτε καν σε απόσταση αναπνοής. Η ομοιότητα ήταν ανατριχιαστική – από τις γκρίζες πινελιές στους κροτάφους του μέχρι τις λεπτές ρυτίδες που διακλαδίζονταν από τις γωνίες των ματιών του όταν χαμογελούσε.
Κάθε λογικό ένστικτο έλεγε στη Λένα ότι αυτός ο άντρας δεν ήταν δυνατόν να είναι ο Γκάμπριελ. Αλλά η καρδιά της που χτυπούσε δυνατά έπνιξε τη λογική, προσηλωμένη στο ζωντανό φάντασμα μπροστά της. Μελέτησε κάθε σπιθαμή του προσώπου του, αναζητώντας την παραμικρή διαφορά, κάποια ατέλεια σε αυτό το φάντασμα του συζύγου της.