Η Χέιζελ στάθηκε παγωμένη, με την ανάσα της να κόβεται στο λαιμό της καθώς αντιμετώπιζε την τεράστια αρκούδα. Τα μάτια του πλάσματος καρφώθηκαν στα δικά της και αντί για τον φόβο που περίμενε, μια παράξενη αίσθηση περιέργειας άρχισε να τη γεμίζει.
Θα έπρεπε να είχε τρέξει, αλλά τα πόδια της παρέμειναν ριζωμένα στο έδαφος. Η παρουσία της αρκούδας ήταν μαγνητική, την τραβούσε πιο κοντά αντί να την απομακρύνει. Οι χτύποι της καρδιάς της Χέιζελ επιταχύνθηκαν, όχι από τον τρόμο, αλλά από μια παράξενη σύνδεση που δεν μπορούσε να εξηγήσει, σαν η αρκούδα να προσπαθούσε να της πει κάτι.
Το δάσος γύρω τους έσβησε, αφήνοντας μόνο την Χέιζελ και την αρκούδα σε μια στιγμή που έμοιαζε με όνειρο. Το μυαλό της έτρεχε, διερωτώμενη αν αυτό ήταν αληθινό ή απλώς ένα τέχνασμα του δάσους. Ο αέρας ήταν πυκνός από ένταση, όμως δεν μπορούσε να αποβάλει την αίσθηση ότι αυτή η συνάντηση ήταν γραφτό να συμβεί.