Μόνη με την ταλαιπωρημένη αρκούδα, ένιωσε ένα μείγμα φόβου και γοητείας, συνειδητοποιώντας ότι ίσως ήταν η μόνη που μπορούσε να βοηθήσει. Ακολουθώντας την αρκούδα μέσα στην ερημιά, η Φουντουκιά παρέμεινε σε εγρήγορση, προσέχοντας για εμπόδια καθώς περπατούσε στο ανώμαλο έδαφος.
“Πού με πας;” αναρωτήθηκε δυνατά, με ένα μείγμα περιέργειας και ανησυχίας στη φωνή της. Ο κίνδυνος να μην το πει σε κανέναν βάρυνε πολύ στο μυαλό της. Η Χέιζελ ένιωσε μια βιασύνη, αποφασίζοντας να μην ζητήσει βοήθεια και αντ’ αυτού υποσχέθηκε στον εαυτό της ένα εφεδρικό σχέδιο αν χρειαζόταν.