Ξαφνικά, το γρύλισμα της αρκούδας διέλυσε τη γαλήνια ατμόσφαιρα, στέλνοντας ένα τράνταγμα φόβου στη Σαμάνθα. Το περιπετειώδες πνεύμα της παραπαίει καθώς αμφισβητεί την απόφασή της. “Τι σκεφτόμουν;!” σκέφτηκε, με τις ιστορίες για την επικίνδυνη φύση των αρκούδων να ξαναγυρίζουν στο μυαλό της, κάνοντάς την να αμφισβητήσει την τολμηρή της συνέχεια.
Ο παραλογισμός της κατάστασης δεν είχε περάσει απαρατήρητος από τη Σαμάνθα. “Ακολουθώντας μια τυχαία αρκούδα στο δάσος… Ολομόναχη… Αυτοί οι άνθρωποι είχαν δίκιο, πρέπει να έχω χάσει το μυαλό μου!” κατηγόρησε εσωτερικά τον εαυτό της, με τις σκέψεις της να είναι ένας ανεμοστρόβιλος αμφιβολιών και αυτοσαρκασμού. Παρά τον κίνδυνο, η σουρεαλιστική περιπέτεια είχε μια παράξενη γοητεία, μια απόδειξη του περιπετειώδους πνεύματός της, ακόμη και αν ένα μέρος της λαχταρούσε την ασφάλεια και την οικειότητα του γνωστού κόσμου έξω από την αγκαλιά του δάσους.