Η κατάσταση ήταν σχεδόν ονειρική για τη Σαμάνθα, αμφισβητώντας όλα όσα νόμιζε ότι γνώριζε για τα άγρια ζώα. Οι ιστορίες για την επικινδυνότητά τους και οι αυστηρές προειδοποιήσεις για τη διατήρηση της απόστασης έμοιαζαν να ξεθωριάζουν μπροστά σε αυτή την απίστευτη συνάντηση. Η συμφιλίωση της ευγενικής συμπεριφοράς του πλάσματος με τις ιστορίες για την αγριότητα ήταν δύσκολη.
“Δεν είσαι τόσο μοχθηρός όσο λένε, έτσι δεν είναι;” Η Σαμάνθα βρέθηκε να ψιθυρίζει με δυσπιστία καθώς η αρκούδα άρχισε να υποχωρεί. Με κάθε βήμα που έκανε, σταματούσε, γυρνώντας το κεφάλι της προς το μέρος της σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι ήταν ακόμα εκεί, μια χειρονομία που έμοιαζε λιγότερο με απειλή και περισσότερο με πρόσκληση. Αυτή η σιωπηλή ανταλλαγή, ένα μείγμα περιέργειας και επιφυλακτικότητας, δημιούργησε έναν εύθραυστο αλλά βαθύ δεσμό, ενθαρρύνοντάς την να την ακολουθήσει καθώς αυτή υποχωρούσε στα βάθη του δάσους.